wróć do menu

Skansen Górniczo-Hutniczy w Leszczynie

Piece wapiennicze znajdujecie się na terenie Skansenu Górniczo-Hutniczego w Leszczynie wybudowane zostały na prawym brzegu Prusickiego Potoku najprawdopodobniej w drugiej połowie XIX w. Na archiwalnych mapach obiekt ten oznaczony był jako wapiennik bliźniaczy bądź po prostu wapiennik.

Fundamenty i ściany pieców wzniesione zostały z piaskowca, spojonego zaprawą wapienną. Wyższy piec (wysokość: 10,90 m) założony został na planie okręgu, niższy (wysokość: 9,70 m), dobudowany później, wzniesiony został na rzucie sześcioboku, z dwoma przyporami od strony północno-wschodniej i północno-zachodniej. Wyższy obiekt na poziomie drugiej kondygnacji posiada sklepiony kolebą korytarz, z którego na koronę muru prowadzą kamienne schodki. Po wejściu na poziom wylotu gardzieli pieców, widoczne są ognioodporne wymurówki gardzieli i przestronu. W ich dolnych częściach znajdują się kolebkowo sklepione korytarze spustowe. W przyziemiu wyższego obiektu znajduje się siedem otworów technologicznych, z których cztery większe mają połączenie z szybem pieca. Przyziemie niższego pieca posiada trzy otwory sklepione kolebką, łączące się z szybem. Średnica przestronu i gardzieli wynosi 3.3 m.

Kamieniołomy wapienia, skąd pobierany był surowiec potrzebny do produkcji, znajdowały się na stokach Dużego Młynika. Urobioną skałę wapienną transportowano w wozach po drewnianym pomoście do zasypnika pieca. Wypalane wapno używane było w budownictwie i do wapniowania gleby. Z początkiem XX w. w Leszczynie zaprzestano jego wypalania, ponieważ zapotrzebowanie na ten surowiec zapewniały Zakłady Wapienno-Cementowe, Działające w Nowym Kościele.

W latach 1991-1992 piece poddane zostały zabiegom konserwatorskim, w wyniku czego powstał obiekt o funkcji turystyczno-rekreacyjnej, nawiązujący stylem do budowli przemysłowej z XX w. Wykonane podczas remontu tynki zatarły pierwotną strukturę muru.

Współrzędne geograficzne skansenu:
51º5'32.728"N 15º58'38.359"E